سحر سقا در جریان نشستی به واکاوی «دغدغه تولید عکس انبوه در دنیای مجازی» پرداخت.
او در ابتدای این نشست گفت: شاید برای اولین بار است که این موضوع به این شکل مطرح می شود. ما امروز داریم در جهان دیجیتال پیش می رویم اما هم چنان باورهای ما در عکاسی وابسته به عکاسی آنالوگ است. اما اگر کمی تاریخی به موضوع بنگریم می بینیم به واسطه دیجیتال شدن ابزارهای ثبت نگاهمان در عکاسی تغییر کرده است.
این پژوهشگر هنری با نشان دادن عکس روی جلد مجله نشنال جئوگرافیک که مربوط به سال 1984 بود و مقایسه آن با عکس واقعی آن گفت: این عکس شاید شروع انقلابی باشد که در دنیای دیجیتال داریم. یعنی آن که در دنیای دیجیتال دیگر می توانیم لحظه قطعی در عکس نداشته باشیم و در یک روند ماهیت زاویه نگاه در عکاسی در حال دگرگونی است.
او سپس به عکسی از یک مسابقه در آمریکا که در مجله«نیویورک نیوزدیلی» منتشر شده بود اشاره کرد و گفت: این عکس درست یک روز قبل از مسابقه این دو پاتیناژکار چاپ شد که یک عکس تلفیقی بود و این دو ورزشکار را که یکدیگر را اصلا ندیده بودند در کنار یکدیگر نشان داد. ین عکس نشان دهنده آغاز یک جنبش دیگر در عکاسی دیجیتال است.
سقا گفت: در سال 1994 عکسی از سقوط یک هواپیما چاپ شد که بر اساس اظهارنظرهای شاهدان این عکس را بازسازی کردند و به عنوان عکس خبر منتشر کردند.
او گفت: اما همه این عکس ها یک مشکل بزرگ به وجود آورد. ما در دنیای دیجیتال با مشکل انبوه شدن تصویر مواجهیم. ما عکس ها را گم می کنیم و نمی دانیم انتشار آن به واقع از کجا شروع شده است و این اعتماد ما نسبت به عکاسی دیجیتال را سلب کرده است. در واقع عکاسی دیجیتال برای ما تردیدی عمیق به وجود آورده است.
این پژوهشگر گفت: در دنیای جدید ما کنش کمتری خواهیم داشت و باید بینیم از چه راهی می توانیم هویت از دست رفته عکاسی را به آن برگردانیم چرا که ما دیگر واقعیت این عکس ها را نمی بینیم. مثلا عکسی که در سال 94 به عنوان عکس حمله آمریکا به هائیتی منتشر شد عکسی از یک مانور نظامی بود. با لو رفتن این اتفاق بخش زیادی از اعتمادمان را از دست دادیم. چرا که در عکاسی دیجیتال این امکان به وجود آمد که بعد از ثبت عکس بتوانیم ماهیت آن را تغییر دهیم.
او در ادامه اسلایدهایی را از عکس هایی که در فضای مجازی به عنوان عکس خبری منتشر شده ودر واقعیت آن ها تردید بود به نمایش در آورد.