نگاه ویژه به عکاسی مفهومی نمادین

مژگان پارسا مقام با ارائه مجموعه«پشت درهای بسته خود» پیرامون یک بیماری نادر در ایران سخن گفت.

او در ابتدای این نشست عنوان کرد: من 30 سال است که عکاسی می کنم. سال 66 وارد دانشگاه شدم و عکاسی گزینه سوم من بود. اولین روز درسی من که آغاز شد گفتم باید چه کنم و چگونه این چهارسال را بگذارنم. بعدتر به فکر تغییر رشته افتادم و روحیه ام را از دست داده بودم.

این هنرمند گفت: با ورود به عرصه خبر و مطبوعات  کم کم به عکاسی مستند علاقمند شدم. در ابتدا چهار پروژه مستند را در دست گرفتم و چند وقت که گذشت از خودم پرسیدم من کجا هستم؟ و چگونه می توان در عکاسی مستند مفهومی گنجانده شود. چرا که بیشتر این ها به صورت سفارشی به من محول می شد و بیشتر وجهی کاربردی داشت.

پارسا مقام گفت: زمانی برای امرار معاش به سمت طراحی گرافیک رفتم و به دلیل وقت بیشتری که داشتم تصمیم گرفتم قسمت مفهومی کارم را پررنگ تر کنم. چرا که وقت کمتری برای عکاسی داشتم. در واقع از آن جا کار عکاسی مفهومی را به شکل جدی تری شروع کردم تا به مجموعه«پشت این درهای بسته » رسید که درباره زندگی آدمی است که به دلیل بیماری خاصی مجبور است از اجتماع دور باشد تا مورد قضاوت قرار نگیرد.

او گفت: در این مجموعه بسیار نمادین برخورد کردم و در هر قاب شما مجموعه ای از نمادها و سمبل ها را مشاهده می کنید. در آن دوره خود به این بیماری مبتلا بودم و اعتقاد داشتم که هنر و ارائه اثر هنری خود یک وسیله درمانی است.

این عکاس گفت: جدای از همه این فضاها مهم است که یک اثر بعد از شکل گیری در کجا به نمایش درمی آید.